Luukdekeijzer.reismee.nl

Rotorua

dinsdag 19 april

Al om vijf uur vanmorgen aardig wat beweging in het hostel. Het blijken de mensen te zijn die de beide vulkanen, Tongariro en Mt Doom in één dag gaan ‘doen’. Had ik eerder moeten weten! Al kort na negenen ben ik bij de Huka Falls. Klinkt stoer, is het ook, maar op kleine schaal. Een kwartier schitterende, ijsblauwe en witte watermassa’s door een nauwe doorgang zien donderen en schuimen. Levert wel mooie foto’s op. ‘Even’ verderop naar Wai-O-Tapu, een prachtig, thermisch-vulkanisch gebied. Dampende kuilen, borrelende kratertjes, door allerlei mineralen groen, oranje, turquoise en nog meer tinten gekleurde poelen, met afschrikwekkende namen als ‘the devil’s inkpot’ en – echt diep gifgroen – ‘the devil’s bath’. En guess who ik daar tegen het lijf loop? Mijn Spaanse ‘schone’ uit Kinloch Lodge! Een hartelijk weerzien, we lopen samen een deel van de route, babbelen honderduit en delen een ijsje. Zij gaat terug naar Taupo met de shuttle, ik vervolg mijn weg naar Rotorua. Het prachtige I-center, een wandeling langs het meer en de Royal Gardens, tweemaal onwetend ontsnapt aan een parkeerboete, boodschappen en tegen kooktijd naar een nagenoeg nieuwe, mooie, moderne Astray Backpackers Lodge. In mijn eenpersoonskamer past precies anderhalf eenpersoonsbed. In de keuken tref ik Ierring weer, met wie ik gisteren Tongariro ben overgelopen. Samen koken, eten, biertje – een Mac’s Three Wolves – koffie, toetje. Schrijven doe ik alleen en druk plannen voor de komende dagen, laatste week. Ik word er een beetje zenuwachtig van…

Die onrust maakt mijn plannen voor de tweede dag in Rotorua een beetje vaag. Eer ik de ogen goed en wel open heb, is de rotte-eieren-lucht niet van de lucht. Hier zet je het raam niet open voor frisse lucht. Joost mag weten waar je die dan wél vandaan haalt. Ik kies ervoor wat verder van huis te beginnen, bij het Buried Village (begraven dorp). Ik had nog wel een kaartje voor de geiserende Lady Knox in Wai-O-Tapu, maar de lady is me nét even te ver weg om te zien spuiten. Bovendien is ze alleen met iets zepigs in actie te krijgen… Buried Village is een een museumverzameling opgegraven restanten na de uitbarsting van Mt Tarawera in 1886, die hele dorpen onder meters modder en lava bedolf. Gereedschappen uit grootvaders tijd, scherven en verroeste bedden uit het hotel, een originele voedselbewaarplaats van de Maori’s. Verder biedt het een beetje gemixte geschiedenis Maori’s-eerste westerlingen. Al met al niet erg verrijkend na wat ik al gehoord, gezien en gelezen heb.

Op naar The Redwoods, 30 m hoge, kaarsrechte stammen, rood-bruine bast als van een bouwvakker na een hete zomer op de steiger. Ik kies voor de Quarry Trail – de groene – die anderhalf uur moet duren. Inclusief lunch klopt dat… Eerst tussen deze indrukwekkende reuzen door, later door subtropisch bos een steile klim en een even steile afdaling langs een quarry (steengroeve) waar je de steen maar zelf bij moet denken.

Laatste op mijn lijstje voor vandaag is het Maori Living Village ‘Whakarewarewa’. Een origineel Maori-dorp tussen de vulkanische wonderlijkheden van deze streek. Een leuke show met zang, dans en haka als opening en een rondleiding door het dorp – warme baden, gemeenschappelijke kookplekken op stoom uit de aarde, een gloeiendhete bodemloze bron met het helderste water, door de werking van mineralen groene meertjes, borrelende modderpoelen en … twee bijna continu spuitende geisers. Al met al een prima (afsluiting van de) dag.

Morgen een lange rit van Whitianga naar Auckland. Dus tanken en boodschappen voor morgen. Vanavond verse gemengde groenten met de tweede helft van een reuzenschnitzel, koffie met lekkere koek na. En ondertussen schrijven, Tongariro(-foto’s) op de site zetten. Of toch maar eerst plannen!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!