22 maart

Het is nog donker wanneer ik om zeven uur ’s morgens op de shuttle sta te wachten die mij naar het station zal brengen. Met de trein van Christchurch dwars door de bergen naar Greymouth aan de westkant van het eiland. De bagage gaat in een apart rijtuig, zelf zeig ik neer in een luxe fauteuil bij het raam, zonder buurman. Ik kan mij tijdens de reis vrij bewegen om foto’s te maken en te filmen. Afwisselend gaat het langs een brede rivier en onbekende begroeiing, tot langzaam maar zeker de bergen in zicht komen. Via een oortje krijg je de hele geschiedenis van de streek te horen. In Arthur’s Pass op 900 m hoogte kunnen we heel even de benen strekken, waarna we aan ‘de afdaling’ beginnen. Rivieren stromen vanaf hier naar het westen, niet meer naar het oosten. Naarmate we verder richting de westkust rijden, wordt de bewolking dikker. De westcoast van het eiland vangt veel meer regen dan haar oostelijke evenknie, die achter de bergen lekker beschermd ligt, maar daardoor ook aardig dor blijft en sterk geïrrigeerd moet worden. Zuivelproductie is hier de motor van het bestaan.

Op het station van Greymouth weten Erik en Janneke mij toch te verrassen. Terwijl ik hun sta te sms-en, rijden ze – vroeger dan verwacht - onder mijn neus door en sluipen even later van twee kanten op mij toe. Het weerzien voelt voor mij als een bevrijding! Samen zullen we de komende twee-drie weken over het eiland toeren. Al waren het slechts vijf dagen in mijn eentje, ik kan weer het plezier van wandelen en dingen beleven delen.

Eerst inchecken bij Globale Village Travellers Lodge. WAW! Mijn kennismaking met onderkomens voor backpackers. Vanaf nu ben ik niet meer op reis, maar ben ik backpacker, zij het niet met een backpack, maar met een grote reistas en een comfortabele auto. De lodge is een warm ogend, veelkleurig, Caraïbisch aandoend, verwelkomend eiland van gastvrijheid. We krijgen een vrolijke kamer, speels versierd met grotten-van-Lascaux aandoende tekeningen.

Erik en Janneke nemen me mee naar de Pancake Rocks in Punakaiki. De rotsen liggen aan de rand van de oceaan, lijken opgebouwd uit talloze laagjes, net stapels pannenkoeken, waartussen het water vrolijk bruisend zijn weg zoekt. Terug naar de lodge om te koken, dat doen backpackers immers (zowat) elke dag zelf. In de keuken kijk ik me de ogen uit: werkelijk alles is aanwezig om drommen mensen te laten koken. Theezakjes, oploskoffie, suiker, kruiden liggen er om vrij te gebruiken, kortom, gastvrijheid in overvloed. Wat een warmte, letterlijk en figuurlijk!

De volgende ochtend gaan we wandelen tegenover de Pancake Rocks. Ik mag voor de eerste keer zelf achter het stuur, met Erik als rij-instructeur... Toch een beetje gespannen, af en toe een correctie. Janneke zit heel stil achterin... In tegenstelling tot gisteren is de lucht zwaar grijs en staat er een stevige wind. In combinatie met hoogwater biedt dit evenwel een leuke verrassing. De oceaan stuwt het water nu met enorme kracht tussen de torens pannenkoeken door. Het beukt met donderend geraas tegen de muren van rotsen, knalt oorverdovend in de doorgangen onder onze voeten en laat torenhoge fonteinen opspatten. Puur natuurspektakel!

Met de zaklamp op onze telefoons wagen we onze neus even in een lage grot, om vervolgens de wandeling langs de Pororari River aan te vangen. Een aanvankelijk miezerig buitje gaat al snel over in een aanhoudende druilerige regen. Die kan de pret evenwel niet drukken. Langs een beetje feeëriek pad lopen we langs de rivier, nu even heel smal, dan weer door een brede keienbedding. Een appel en een mooie vogel maken een pauze in de wandeling tot een wedstrijdje filmen. Een poosje blijft het droog, maar dan is er geen houden aan en drijfnat vinden we de auto terug. Ons humeur heeft er evenwel niet onder geleden.