Gelukkig wekt een luidruchtige groep jonge Amerikanen ons vroeg genoeg, om mooi op tijd op weg te kunnen naar Glenorchy. Onder een stralend zonnige hemel doen we eerst Arrowtown aan, een voormalige nederzetting van goudzoekers. Het plaatsje is nog grotendeels authentiek, jammer van al het blik voor al die karakteristieke gevels. Even pauzeren in en parkje met een heerlijke koek van de befaamde Arrowtown Bakery, aanbevolen door Lonely Planet. Een bezoekje aan de jade-shop levert een paar mooie cadeautjes op voor de meisjes thuis. Nog even naar het Chinese Settlement, een reconstructie van de piepkleine stenen hutjes, waar destijds Chinese goudzoekers onder erbarmelijke omstandigheden moesten leven en werken.

Op naar het even verderop gelegen Queenstown, een mondaine toeristenplaats om een paar uur gezellig in rond te lopen, lekkere en grote porties sushi te proeven en om, voor Erik, een befaamde Fernburger te scoren. Het kost weliswaar ruim een half uur rijtje schuiven, maar een glunderend gezicht verraadt dat dit de moeite en het geduld meer dan waard is.

Een laatste, kort eindje moet ons naar de Kinloch Lodge in Glenorchy brengen. ‘Oh, that’s on the other side of the lake.’ vertelt ons desgevraagd een kalende cafébaas. (Omdat we op zijn terras niets ‘nuttigen’, verbeeld ik mij dat hij stilletjes loopt te grinniken). We moeten vijfentwintig kilometer verderop zijn, over een deels onverharde weg. De wielkasten hebben het af en toe wel te verduren. De aanblik van de lodge in Kinloch doet dit evenwel snel vergeten. Hij lijkt zo uit het sprookje van Hans en Grietje te komen. Met zijn prima ingerichte keuken doet hij ons snel de laatste flarden herinnering aan het schamele onderkomen in Fox Glacier vergeten.

Vanavond ben ik ‘einzelganger’. Erik en Janneke hebben een privékamer, zelf deel ik een kamer met een jong Duits stel en een eenzaat, die mij een idee geeft van hoe het er over een paar weken mogelijk voor mij uit gaat zien…

Ondanks zijn gesnurk lukt het slapen wonderwel goed. Vanmorgen echter zit de lucht weer grijzig dicht. Dat is een flinke tegenvaller, want Erik had graag naar Paradise gewild om foto’s te maken van en op één van de filmsets voor Lord of the Rings. Het wordt dan een flinke wandeling naar en langs Lake Sylvan. We kiezen voor de ‘tramway’, een pad dat aan een voormalige spoorbaan doet denken. Van anderen horen we later dat hier vroeger inderdaad een spoor heeft gelegen, waarover de goudzoekers kleine wagentjes voortduwden, om o.a. water aan te voeren naar hun delfplaatsen. Op meerdere plekken zijn langs het pad in het bos vallen uitgezet om oppossums en wezels te vangen. Die roven namelijk de eieren van allerlei vogels, die grotendeels op de grond leven en broeden. Na een late lunch zet ik onder het waakzaam oog van Erik en Janneke foto’s over van de camera naar de tablet. Terwijl ik ga schrijven, vermeien zij zich in de hottub. Nog nagloeiend als net gekookte kreeftjes, tovert Janneke deze keer een prima maal op tafel. Met koffie en een stukje chocola na werken we onze verhaaltjes bij.