Naart te Anau.

Het mooie, kleine plaatsje aan het schitterende gelijknamige meer doet snel de van de rit wat houterig geworden kont vergeten. Bij de I-site boeken we, bij gebrek aan een tweedaagse cruise, een dagtocht door de fjorden. Het booking meisje laat er geen twijfel over bestaan dat Doubtful Sound veel mooier is dan het veel bekendere en wijdser gepromote Milford Sound. Een steak and kidney pie fungeert als late lunch en met 123 nz dollars aan boodschappen in talloze plastic tasjes moeten we het weer een paar dagen kunnen uitzingen in ons redelijk luxueuze studiootje.

De volgende dag is het een half uurtje rijden naar Manapouri, de startplek voor onze boottocht. Een tweerompige panoramaboot vaart ons onder een blauwe lucht over wijd water langs prachtige natuur en eilandjes. De captain weet ons de meest interessante dingen te vertellen over ‘zijn’ Doubtful Sound. Lang voordat wij een rimpeling in het water hebben gezien, heeft hij alweer dolfijnen of een paar pinguïns gespot. De boot mindert vaart en de dolfijnen komen ons even bekijken. Klik, klik, klik. Een bus brengt ons door een eeuwenoud berkenbos naar de subtropische begroeiing aan de andere kant van een bergrug, vanwaar een tweede boot ons naar de apotheose van de tocht brengt. Door machtige fjorden, omringd dor schitterende natuur, varen we richting de oceaan. De lucht is schitterend, het water wordt onstuimiger. We gaan stil liggen kijken naar een grote club zonnende zeehonden op een paar rotsen. We ronden de eilandjes en worden verrast door een cirkelende albatros. Langzaam gaat het terug door de fjorden. En dan dat moment. We varen een gesloten fjord binnen, de kapitein vraagt iedereen een plekje te zoeken, geen foto’s meer te maken, de motoren worden stilgelegd. Om ons heen de stille fjord, de schitterende subtropische natuur, een paar klaterende watervalletjes, af en toe de schreeuw van een vogel. Nauwelijks te bevatten. Ongelooflijk indrukwekkend, onvergetelijk.

De volgende dag – de klok is een uur teruggezet – rijden we naar Milford. Niet om ook daar de Sounds alsnog te zien, ‘gewoon’ om de mooie rit ernaartoe. Erik zei het vanmorgen al: hoe beschrijf je al dat moois, je blijft in herhaling vallen. Alles is ontzettend mooi: de subtropische begroeiing, de bergen, de lucht, het licht, de wolken. De hele omgeving is groot, groots en overweldigend. De delta van Milford is een oase van rust, geuren, water, bergen, fjorden, natuur, vogels, een witte reiger. Een plek om te blijven zitten, te mijmeren, te bewonderen, te genieten. Tijdens de 120 km lange terugtocht kan ik het allemaal rustig weer beleven.