In een ruk van de west- naar de oostkust, van Te Anau naar Dunedin, weer een grote stad. Ons hostel Major House is deze keer een groot herenhuis met veel gangetjes, oud maar wel knus. Een kamer met twaalf bedden, hijtjes en zijtjes door mekaar. Je raakt eraan gewend, niemand maakt zich ergens druk over, het regelt zich allemaal vanzelf. We hebben de tijd voor een rustige stadswandeling. Veel mooie, oude gebouwen, een universiteit waar je je helemaal in Oxford of Canterbury waant, puur Engelse sfeer. Gesterkt door een flinke portie lekkere sushi maken we onze wandeling af. Vanavond niet zelf koken, ik trakteer ons op een uit-eten. Hoofdzakelijk vis, een beetje pittiger dan verwacht, maar met een paar Mac’s Three Wolves erbij zwemmen vis en verwanten gladjes de gewenste kant op. Pas later ontdekken we dat een toetje er nog best bij had gekund…

Dinsdagochtend ben ik redelijk vroeg wakker, het is al wel licht. Douchen en lekker gaan zitten lezen. Een kop koffie erbij en wachten tot de rest van de wereld om mij heen ontwaakt. Ontbijtje smeren en op stap voor de hele dag. We rijden naar de uiterste punt van het Otago Peninsula, op zoek naar zeehonden, pinguïns en albatrossen. Bij het albatros center vinden we geen albatrossen op pinguïns, wel luieren en stoeiende zeehonden. Foto- en filmcamera hebben het weer druk. Na en snelle boterhamhap gaat het naar Victory Beach en de Pyramids. Een kort, steil klimmetje biedt ons vanop de top van de kleinste weer adembenemende uitzichten op de oceaan. Op het strand vinden we zeehonden en klimt Erik op de rotsen om spectaculaire foto’s van het aanrollende water te maken. Via een eindeloze grindweg komen we bij Allan’s Beach. Lang struinen, weinig zeehonden, geen pinguïns. Nog even naar de andere kant van het strand. Zo hé! Eer we het goed in de gaten hebben, stuiten we op zeeleeuwen, luierend in het zand. Filmen en foto’s maken op minder dan tien meter afstand. Maar wel de neus dichthouden. Mens, wat stinken die beesten, maar wat een belevenis weer!