Woensdag 6 april

Mijn boek-in-tablet ligt alweer te springen wanneer ik de ogen open doe. Toegeven en koffie erbij, Erik en Janneke nemen alle tijd om wakker te worden. Voor de afwisseling is er vanmorgen toast met jam, pasta, kaas, een gebakken eitje…

Hoewel de auto met de boodschappen van gisteren erbij stampvol zit, weet Janneke nóg meer ruimte te vinden. We gaan vandaag naar Glenavy, maar eerst moeten we nog even de wereld (bijna) op zijn kop zien. Baldwin Street staat te Guinness boek als de steilste straat van de wereld. Aan de voet naar boven kijkend lijkt de top halen niet erg realistisch. Nochtans, hogerop wonen wél mensen, dus… Ons Peugeootje heeft er weinig moeite mee. Boven hebben we een lange babbel met een gewezen slachter, die het met deze wereld niet erg meer ziet zitten: arm wordt armer, rijk wordt rijker, huichelende politici die alleen voor zichzelf zorgen (‘they feather their own nest’), moslims, belastingen, het kan niet op. Toch schijnt de zon heerlijk warm… Hij geeft ons wél de tip Moeraki aan te doen. In eerste versnelling gierend en bijremmend gaan we Baldwin Street weer af en op weg.

Moeraki is een gouden tip. Op het strand vinden we de boulders , grote mysterieuze bollen. Ooit als klein bolletje begonnen zette zich steeds meer materiaal er op af, tot ze een paar meter doorsnee hadden. De ondergrond om hun ‘voeten’ werd weggespoeld en zo bleven ze op het strand liggen, sommige in stukken uiteengevallen. Voor menig would-be fotomodel zijn ze een niet-alledaags podium.

De andere kant van het strand doet ons versteld staan. Als we hier geen zeehonden gezien hebben, zullen we er nooit meer zien. Waar je ook kijkt, liggende, zwemmende, spelende zeehonden, een waar paradijs is dit voor deze gladbehaarde beestjes. Maar, nog geen pinguïns gespot. In de kijkhut krijgt een licht gebogen rug het moeilijk. Toch maar geduld oefenen, tot Janneke de eerste in de gaten krijgt. Vliegensvlug is het beestje overeind gekomen en het stukje strand opgelopen, waar hij met niet mis te verstane sneren van een verstoorde zeehond al snel naar een plekje hoger op de rots gedirigeerd wordt. Zijn gekwetste trots verhullend, gaat hij driftig veren glad strijken. Na nog veel meer geduld hebben we al met al een vijftal pinguïns het strand op zien komen en weer verdwijnen. Missie geslaagd.

Weinig later vinden we ons nieuwe onderkomen op een motorcamping in Glenavy, een 8 m2 cabine met drie bedden, twee stoelen en een koelkastje, heel knus als je maar niet met je kont gaat staan zwaaien… Een nette keuken en toiletten in een apart gebouw, alles te openen met code. Internet is zwak, toch met Jannekes hulp de overtocht voor mij met de Interislander naar Wellington kunnen boeken en onder een weer wakend oog van Erik de foto’s van de camera naar de tablet overgezet. Een toastje met blauwe kaas en pesto helpt ons op weg naar bed.