Zaterdagochtend 9 april. We hebben niet zoveel haast om de warme schoot van onze superhost Judith and Graham achter te laten. We ontbijten samen met hen, proberen een ondertussen een onderkomen voor mij te vinden in Wellington. In stilte gieren de zenuwen door mijn keel, Erik en Janneke laten mij ‘ploeteren’, maar zijn constant stand-by. Graham heeft om tien uur een afspraak. We nemen hartelijk afscheid van hem, de aardappelen gaat hij uiteindelijk zelf wel rooien. Voor hem hoeven we nog niet weg. Even later pakken we toch onze spullen en nemen ook afscheid van Judith. Erik en Janneke hebben haar op de site van Airbnb tot ‘superhost’ benoemd. Helemaal terecht, bij deze mensen ben je vanaf het eerste moment gewoon thuis.

Ik rij zelf de hele weg terug naar Christchurch, op advies van Graham langs de Inland Route. Eerst naar Your Shout aan Linwood Avenue, om de hoppillen van Wilt te regelen. Geen probleem, maar we moeten ze wel zelf via het postkantoor laten opsturen. Voor $NZ18,96 gaan ze in een zakje en in circa tien werkdagen naar Harderwijk. Daar gaan we op drinken, Wilt! In de grote Eastgate Mall smikkelen we een broodje en sushi.

Om ons motel te bereiken, moeten we helemaal naar de andere kant van de stad. Ik kan Erik en Janneke een glimp laten opvangen van mijn vorige logeeradres Abbey Motor Lodge aan Bealey Avenue. Voelt een beetje vertrouwd. We treffen een heel nette kamer, een elektrische tweepitter halen we bij de receptie. De nieuwe prepaid sim card krijgen we niet aan de praat. Erik en Janneke vragen mij met het eten te beginnen. Zij gaan boodschappen doen en verrassen mij met een ‘overlevingspakket’. Heerlijke overrompeling die ik even moet verwerken…

’ s Avonds een kort rondje door Christchurch by night is weinig opwindend. Toch neemt Erik ruimschoots de tijd om een paar beste plaatjes te schieten. Een echte Japanner met statief komt als geroepen en later krijgt hij een taxichauffeur zover zijn auto even verderop te parkeren, zodat het Theatre Royal theatraal verlicht op de foto kan.

Het is laat geworden gisteravond: mijn dagboek bijwerken, Erik hun site, ik begin een verhaal voor de mijne. Mijn ogen branden. Vanmorgen, zondag, is het dus wat later geworden. Ontbijt met een gebakken eitje. Vanaf morgen moet ik als enige chauffeur van de auto geregistreerd staan. Erik weet het via de telefoon te regelen en bespaart ons een rit naar het vliegveld. Hij weet echt van aanpakken, Janneke trouwens ook! Bij thee en koffie nemen we hun tocht over het noordereiland door en krijg ik een wereld aan tips en informatie. Ik zal mijn al min of meer geprogrammeerde route moeten wijzigen en inkorten, teveel voor drie weken. Dan toch maar een maandje bijboeken?... De boottocht walvissen kijken van tien uur in Kaikoura is al volgeboekt. Misschien die van kwart over zeven?

We gaan vandaag naar Akaroa, een idyllische plaats aan een idyllisch meer. Nee, geen meer, het is een diepe inham van de oceaan. Wondermooi! De weg er naartoe draait en keert, klimt en daalt, biedt daardoor weergaloze uitzichten op het blauwe water. Nóg mooier wordt het wanneer we het laatste stuk langs de hoge scenic route rijden. Akaroa is ooit Frans gebied geweest, door de Maori’s destijds handig verpatst aan zowel de Engelsen als de Fransen. Straatnamen en uithangborden van winkels herinneren aan een Frans verleden. Heerlijk struinen langs het haventje. Het weer is prachtig, wel met een frisse wind. We lunchen in The Stables met nacho’s en wedges (Erik en Janneke) en een Stable salad (ik). Allemaal lekker. Nog even verder struinen, naar het vuurtorentje kijken en terug naar Christchurch, want de was moet binnen en uit de droger, gevouwen en ingepakt. Ondertussen probeer ik tevergeefs mijn simkaart aan de praat te laten krijgen en haal ik pizza. Erik en Janneke zijn niet ongerust geweest door mijn lange uitblijven… De kamer ligt boordevol allerlei, maar stelselmatig opruimen en inpakken tovert de chaos om in draagbare brokken. Douchen. De avond afsluiten met blauwe kaas en pesto zit er niet meer in. Morgenochtend om kwart voor vier gaat de wekker en vliegen Erik en Janneke naar Australië.