Maandag 11 april

12.00 uur, aan een tafeltje langs de weg net buiten Kaikoura. Ik betwijfel of ik onder woorden kan brengen wat het eerste deel van de dag mij al heeft laten verwerken. Niemand om het mee te delen.

Twintig voor vier ging vanmorgen de wekker. Snel opfrissen en alles wat nog los ligt in de kleinste gaatjes proppen en naar het vliegveld. Ons afscheid van elkaar is vrolijk en warm. Een paar foto’s, een zwaai en nog een. Erik en Janneke gaan naar Australië, ik ga op weg naar Kaikoura. Ik heb geen walvistocht kunnen boeken. De boot van tien uur is vol, misschien die van 07.15? Het is ongeveer half vijf. Volgens Google Maps is het 180 km, 2 u 28 min rijden. Het is donker, de nacht was kort, al mijn zintuigen staan op scherp. In de streek rond Cheviot gaat het door de heuvels. Aan mijn rechterkant wordt het na lange tijd op een bepaald moment ietsje lichter, de dag komt eraan. Achter de heuvels vermoed ik de oceaan. Langzaam aan kan ik ze rondom mij onderscheiden en dan opeens is daar de oceaan direct naast mij. In flitsen zie ik het eerste licht op het water. Wonderlijk mooi. Een onbeschrijflijk gevoel houdt mij vast. Slechts met kleine hapjes kan ik het bewonderen. Nog een tiental km te gaan, het is kwart voor zeven en de naald van de benzinemeter daalt gestaag. Rustig blijven, concentreren. Vijf voor zeven, de afslag naar Kaikoura Village. Een boot is nergens te zien. Even vragen, toch nog gemist, snel hersteld, neem de rust om goed de borden te lezen. De I-site is op dit vroege uur natuurlijk nog dicht. Op een gebouwtje even verderop ontwaar ik ‘Whale Watch’. Nauwelijks iemand in de buurt, binnen brandt wel licht. Is er nog plaats op de eerste boot? Zo vroeg op de ochtend toch wel? De boot is al volgeboekt, of ik op de wachtlijst wil? Zeker! Lee, een vrolijk vriendelijke dame van mijn leeftijd achter de balie, is met mij begaan, wanneer ik haar over mijn begin van de dag vertel. Haar beide collega’s luisteren mee. Nog een Spaans stelletje laat zich op de wachtlijst zetten. Toch maar de hoge schoenen aangetrokken en de rugtas opgehaald. Met een te grote beker hete koffie zit ik op hete kolen. Zou het na zo’n enerverende rit?... Om half acht komt Lee tevoorschijn. Er is nog één plek over en die is voor that gentleman over there. Lee kijkt al even gelukkig als ik en we wensen elkaar een fijne dag toe. Ik kan wel huilen van blijdschap! Misschien ga ik vanmorgen walvissen zien. Na wat instructies gaat het met de bus naar de haven, naar een snelle panorama-catamaran. Het is prachtig weer, de zon schijnt fel, de oceaan is rustig. Althans, de eerste tien minuten. Algauw worden de golven wat hoger, het boegwater spat hoog op en de eerste zakjes komen tevoorschijn. Ik hou de ogen op de horizon gericht… Het is afwachten nu, maar algauw krijgen we twee walvissen bij elkaar in het oog. Met een ruime bocht ‘leggen we aan’ achter de kolossen. De vuilgrijze massa’s zwemmen grotendeels onder water, spuiten regelmatig hun fontein de lucht in, bekommeren zich niet om ons. Tien, twaalf minuten je vergapen en verwonderen. Dan kromt de eerste walvis zijn rug, zijn staart komt met een zwaai omhoog en weg duikt hij de diepte in. Een paar minuten later verdwijnt ook de tweede walvis met een even sierlijke zwaai onder het wateroppervlak. Zelfs de crew is opgetogen met dit succes: twee walvissen bij elkaar. Heel even is er de rug van een derde. De kapitein moet zelfs even flink op de rem om hem niet te overvaren. Nu is ie links, dan rechts, dan niets meer.

Op weg terug naar de haven ‘stranden’ we in een enorme groep dolfijnen. Ongelooflijk, wat een feestelijk spektakel!! Je weet niet waar je eerst kijken moet, ze zijn overal om de boot heen, zwemmen mee, er onderdoor, buitelen over mekaar heen, springen hoog op uit het water, halen de gekste kapriolen uit. Ons geluk kan niet op, het schouwspel lijkt eindeloos door te gaan. Bijna niet te beschrijven, overal om me heen glunderende gezichten. Uiteindelijk terug. Nog even voor een rots met een handjevol zeehonden stil liggen (…) en bij een andere met een kolonie aalscholvers, zoveel dat de rots nauwelijks is te zien.

Terug bij de balie heb ik aan beide duimen niet genoeg om te laten zien hoe ongelooflijk tevreden ik ben. ‘You’ve made me the happiest man of the day.’ zeg ik tegen Lee. ‘And I’m ging to make you even more happy.’ lacht ze. Ze komt achter de balie vandaan en grijnzend van oor tot oor krijg ik van haar een dikke knuffel! Mijn dag kan écht niet meer stuk. Op het verlaten keienstrand eet ik een paar boterhammen, terwijl het water langzaam naar mij toe omhoogkruipt. Nog een filmpje maken, een paar foto’s en op weg, tanken en op zoek naar dit tafeltje.

De rest van de dag geen gehaast meer. In Blenheim bij de Spark-vestiging blijkt een nieuwe simkaart nodig te zijn. Voor $NZ5 heb ik eindelijk een werkende telefoon met belminuten en internet. Je weet maar nooit, een oude man alleen op stap in een vreemd land… Nog wat boodschappen en op weg naar Picton. Onderweg had ik een aantal prachtige foto’s kunnen maken. Maar ja, geen uitstapplekjes en je zit alleen in de auto. Jammer. De rit verloopt verder prima. De Tombstone Backpackers is klein, netjes en gezellig, de bezoekers nogal op zichzelf, al zoeken blikken soms contact. Ik kook voor de eerste keer mijn eigen potje: zilvervliesrijst uit het ‘overlevingspakket’, een flinke portie diepvrieserwten, dito worteltjes en maïs met zoet-zure saus. Yoghurt nature na. Alsof Erik het heeft klaargemaakt!... Met een kop koffie begin ik aan een verhaal voor de site en skype ik lang met Erik en Janneke. Ik moet mijn dag aan hun kwijt. Het lukt bijna helemaal…