Is dit pas mijn tweede dag alleen? Gisteren zat zó vol belevenissen en emoties. Zelfs mét wekker onrustig geslapen. Uiterlijk 08.05 uur inchecken bij de ferry. Zachtjes inpakken en naar de keuken voor mijn inclusieve ontbijt, een paar scones met jam en koffie. Ondertussen dank zij vlekkeloos internet kijken bij welke supermarkt in Wellington ik straks de auto een poosje kan achterlaten. Toch weer later geworden dan ik dacht. Tas uit de koelkast grissen en naar de haven. Niet goed gekeken, vóór een hek, bij de verkeerde ferry, toch op tijd op de juiste plek, dank zij vriendelijkheid alom. Inchecken is simpel en ik volg de kudde. Letterlijk. Aan boord van deze monsterlijk grote ferry gaat ook een vrachtwagen vol koeien! Al een uur op de ferry voel je nauwelijks beweging, de oceaan is als een enorme sprei. Ik schrijf, schrijf, maak een fotorondje (aan dek waai je zowat uit de schoenen) en hou met een appel en een meegesmokkelde scone de energie op peil. Aan boord is weinig te beleven, tv biedt rugby, rugby en rugby… De verhaaltjes schieten goed op, ik hoop op goed internet vanavond. Ondertussen is uit zee een donkere, grijze massa opgedoken. Daar ergens ligt windy Wellington, mijn poort naar drie weken noordelijk Nieuw-Zeeland, all on my own! Langzaam schuift Wellington dichterbij, aanmeren precies op schema om 12.38 uur. Hé, biljarten op tv!

Het duurt even eer we van boord zijn. Ik rij meteen naar het I-center in het centrum van de stad. Wie moet ik danken dat een navigatiesysteem bestaat? Voor $NZ4 parkeergeld heb ik alle gewenste informatie. (De supermarkten houden bij hoe lang je er parkeert, boete vanaf $NZ 200…) Morgen met bus 14 de stad in zal in elk geval goedkoper zijn. Ik rij meteen naar mijn gastadres. Ik ben ruim op tijd en schrijf. De auto is voor een poosje mijn kantoor.

Rond vier uur meld ik me bij Helen, Keith en zoontje Aran. Een vriendelijk begin, een rondleiding, al een uitgebreide babbel met een kop thee. Zij werkt voor het elektriciteitsbedrijf, hij in de IT voor Fortis, Aran interesseert zich op zijn achtste blijkbaar voor serieuzere dingen zoals ruimtevaart, (speelgoed-)weerstation, windstreken,… Helen begint met hun avondeten, ik richt mijn kamertje in en ga schrijven tot ik zelf kan eten.

Woensdag in Wellington. Redelijk goed geslapen, toch een beetje onrustig (alweer) en wacht tot ik boven wat minder geruis hoor. Ontbijt met een gebakken eitje en brood voor de dag. Helen is vandaag thuis om heel veel aan te pakken. We babbelen, zij heeft veel tips voor me. Ik besluit lopend naar de city te gaan, ruim een half uur. Na de 99 treden omhoog naar de straat, is het alleen maar downhill. Wel straatnamen onthouden! Dat lukt aardig wanneer ik eenmaal in de gaten heb dat ik vanuit het noorden de stad in kom… Old St Paul’s is mijn eerste stop, een prachtige, volledig houten kathedraal uit de 19e eeuw. Op dit moment evenwel ‘verpest’ door hordes toeristen die vanmorgen met een cruiseschip zijn aangekomen en de stad overspoelen. Oversteken naar de Beehive dan maar, de parlementsgebouwen. Ik kom wel door de veiligheidspoortjes, maar een half uur wachten tot de volgende tour heb ik er niet voor over, morgen misschien. Ik loop Lambton Quay af, de slagader van de stad lijkt het wel. Bus na bus na trolleybus glijdt voorbij. Op het tijdenpaneel bij een halte tel ik ruim twintig lijnen. Voor sushi is het nog te vroeg, wel onthouden! Onverwacht sta ik voor het Wellington Museum. Een van de tips van Helen? Ik weet het niet meer, ga naar binnen. Geschiedenis van de stad, de aardbevingen, de oorlog, de schepen en rampen, de walvisvangst. Een leuk ingericht museum, maar, afgezien van het walvis deelen aardbevingen, kan het de geschiedenis van elke andere (haven)stad zijn. Het is al de hele dag mooi weer, op naar de Cable Car, een enorme toeristische trekpleister waar ik me graag aan overlever. Een beetje de Baldwin Street van Wellington, maar dan voor een trammetje. In vijf minuten, door een paar disco-verlichte tunneltjes, eindig je een paar honderd meter hoger. Foto met panorama en lopend naar Zealandia. Met de shuttle zou ik die lekkere pie bij de German Bakery gemist hebben. Een prachtig park waar je veel vogels kán zien… Weer lopend naar beneden is net zo lang als op de (gratis) shuttle wachten en zo kan ik nog snel even de nu doodstille Old St Paul’s in, me de mooiheid van dit gebouw laten overweldigen. Over het station heen naar een stukje haven, de rest bewaar ik voor morgen. Terug over de slagader, de drukte een poosje gadeslaan. Ik heb de tijd! Jammer dat de sushi-tentjes al gesloten zijn. Terug richting Wadestown, een paar boodschappen, in een flits Helen en Keith in de auto langs zien komen. Ruim een half uur heuvel-op, mooi uitzicht op het Westpac Stadium en het net vertrekkende cruiseschip. Even na mij komt Keith thuis. Hij ontdekt dat mijn sd-kaart vol is – ik kon geen foto’s meer verplaatsen -, weet een adres voor een nieuwe, morgen. Ik maak pasta klaar met de laatste – een derde van een kilo – diepvriesworteltjes/-doppertjes/-maïs en kip. De hele pan gaat op. Babbel met workaholic Keith. Hij is Ier, Helen komt van het eiland Mann. Beiden freelancers hebben ze al zowat over de hele wereld gewoond en gewerkt. Voorlopig blijven ze in Nieuw-Zeeland. Koffie, dagboek bijwerken. Foto’s uploaden? Het is al tien uur geweest, ik wil op bed.

Donderdag, weer volop zon. Ik wil nog een paar dingen zien in deze mooie, bruisende stad. Dus om zeven uur eruit. Ik moet nog geld overmaken naar Erik. Oei, kaartlezer in de auto. 99 treden omhoog op een nuchtere maag, lekkere trimoefening. Ook nog even de route voor morgen bekijken. Mijn eitje is net gebakken, Sjoukje op skype. Lange klets en daar dienen Martin en Mariska zich aan. Ook aan hun heb ik een heel verhaal te vertellen. Half tien ’s morgens voor mij, half twaalf ’s avonds in Rhoon. Ik loop meteen naar Queen’s Wharf, een mooi en druk gebruikt breed wandelpad langs de haven, weg van het rumoerige verkeer. Langzaam in de richting van Te Papa, Museum of New-Zealand. Over de wording van NZ, de brandende aardkorst die hier al menige enorme vulkaanuitbarsting teweeg heeft gebracht, de Maori’s. Genoeg gemuseumd, een boterham in de zon en op naar Mount Victoria. Majoribanks Street loopt al aardig omhoog, dan trappen en een nog steiler pad, gelukkig grotendeels in de schaduw. Ik ben er vrij snel. Een weetje, een bankje, een mooi uitzicht. Over heel Wellington? Nee dus. Een half uurtje pittige voorbereiding op Oostenrijk in juli volgt. Maar daar krijg je ook een stunning view over the city voor terug. Magnifiek! 360° Wellington onder een schitterende zon. Je blijf kijken naar de heuvels, de huizen, de oceaan, de haven, het vliegveld, het hele machtige panorama, Wellington in al zijn pracht op al zijn heuvels. Weergaloos mooi! Je draait nog een keer langzaam in het rond, en nog een keer. Alweer om niet meer te vergeten, ik denk zelfs even niet meer aan mijn alleen-zijn! Terug naar de stad en daar is warempel Cuba Street. Je móét er geweest zijn, winkeltjes, boetiekjes, tentjes, barretjes, bankjes, auto-vrij. In een Bruna-achtige zaak vind ik het boek dat ik in Oamaru node liet liggen, vol prachtige foto’s over Nieuw-Zeeland. Mijn kooplust is gewekt en in het I-center kies ik nog drie T-shirts uit, allemaal souvenirs aan dit geweldige land. De middag is langzaam voorbij geschoven. Met een paar schijfjes sushi (!) kampeer ik nog even op de city-to-pier-bridge en ga dan richting Sefton Street. Bij Noël Leeming een nieuwe sd-card. Nog één keer de Old St Paul’s bewonderen. Een paar boodschappen voor het avondeten, dat ik dank zij skype-fanaten zo ongeveer koud naar binnen werk…