Ondanks mijn goede wil, wordt het toch nog half tien eer ik wegkom. Gastheer en gastvrouw zijn al naar het werk. Alle spullen 99 treden op… Met weer onmeetbare dank aan Tomtom ben ik in de kortste keren op de autoweg, een mooie vierbaans, de oceaan rechts, een fietser links… Heerlijk merkwaardig landschap die heuveltjes-in-heuvels, waar ik kilometers lang doorheen rij, daarna door een pittige heuvelreeks. Ik verheug me de hele rit op Waimarama Beach, tip van een Spaanse die ik in Kinloch Lodge ontmoette. En? Nou, zó mooi was zie nou toch ook weer niet… Beetje jammer, van die Beach dan. Op naar Napier. The Stables is een kleine, heel leuke lodge. Het is druk in de keuken, dus eerst maar verhaaltjes schrijven.

Zaterdagochtend al vroeg gestommel. Blijkt later dat hier veel Duitse werkstudenten verblijven. (Er is een tijd geweest dat ze anderen voor zich lieten werken…) Dus ook maar vroeg eruit. Mijn dag wordt anders dan gedacht. Ik wilde naar Cape Kidnappers, een enorme kolonie Jan-van-Genten, maar door het hoge water van vandaag en morgen onbereikbaar, aldus het I-center. Alternatief wordt wandelen. Drie kwartier rijden door een weer mooi afwisselend berglandschap. De in de beschrijving genoemde P ligt ergens aan het strand, maar daar begint geen wandeling. Waarschijnlijk die (=links) kant op, wijst een bereidwillige surfer. Een stel aan het werk in de tuin van wat een groot huis moet worden, weet raad. Hun leidraad klopt. De brug weer over, een grasveldje is de P. Een beekje over en meteen steil omhoog, deze Waipatiki Trail. Door dichte plantengroei, kahikatea en nikau palmbomen. Het pad is glibberig, oppassen. Ik heb nog nergens andere voetstappen gezien, alleen hoefafdrukken van geiten. Ik blijf een poosje staan. Complete, indrukwekkende stilte. Even verderop trakteer ik mezelf op eenzelfde wonderlijk genot. Gewoon betoverend. Een boomkruin is op het pad gevallen. Met mijn machete hak me er in sierlijke zwaaien doorheen. In gedachten. Ik loop er omzichtig omheen en ga voor ik er erg in heb onderuit. Ik meen de stronk te horen gniffelen, wanneer ik wat slingerend en trekkend aan takken weer op de been probeer te komen. Verder door kanuka en putuputuwetabos. Mijmerend over en in dit poëtische en romantische bos maak ik onbedoeld een koprol. Gelukkig in de goede richting… Af en toe glibberend maak ik de anderhalve uur af. Heerlijke wandeling. En die schietende geiten? Er is voortdurend controle op de beestjes en het advies is op het pad te blijven. Af en toe kan er een schot vallen. De geit is dan het bokje, of het haasje, …

Een boterham langs de oceaan houdt de knorrende maag in bedwang. Een oudere, Zwitserse vrouw komt het keiige, gritachtige strand op en spreekt mij meteen aan. Ze is al zowat de hele wereld over geweest en overal is het op een andere manier mooi. Terug in Napier maak ik een klein rondje door de stad, uiteraard door Tennyson Street en Emerson Street, dé beide straten met art-deco gebouwen, waarvoor Napier op de kaart staat. Onderwijl een bakje sushi is weer meegenomen. Meteen wat boodschappen en zo zit ik al op ruim vóór zessen aan de macaroni met gehakt en tomatensaus, de groenten ben ik vergeten.

Vandaag zondag, uitchecken en een fiets huren. Heerlijk, na vijf weken weer op de fiets – na enig onderhandelen krijg ik een mooi, groot model -, eindelijk weer de wind langs mijn oren en dor mijn weelderige haardos… Een route doornemen, het moet niet te gek worden. Langs de oceaan, de wetlands met zwarte zwanen, richting Taradale. Heerlijk fietsweer. Richting? Ik ga ook naar Puketapu. Boterham en ijsje tegenover de buurtwinkel, die meer wegheeft van een vervallen saloon uit een oude western. Het is pas kwart over twaalf, er kan altijd een paar km bij. Toch, Sjoukje? Brug over en terug langs de Tutaekuri River, die grotendeels droog ligt, wachtend op het smeltend sneeuwwater van volgend voorjaar. Door naar Awatoto. Waarlangs dan? Bij twijfel, gewoon blijven staan, op je kaart kijken en binnen de kortste keren staat een ruig bestoppeld, maar vriendelijk gezicht naast je. Hij verwijst me door een hekje, ondertussen foeterend dat ‘ze’ nog steeds geen bordje hebben geplaatst. Ik fiets door talloze hekjes, langs enorme appelboomgaarden, zwaluwen boven mijn hoofd, lekkere geuren van brandend snoeihout. Tot Awatoto had een uur moeten zijn… Dat laat nog ruimte voor een extra lusje Clive Wetlands… Een stevige tegenbries laat mij extra lang genieten van de laatste acht km naar Napier langs de oceaan. Vandaag geen sushi, wel boodschappen voor de komende twee dagen en op naar Turangi. Morgen de Tongariro Crossing. Het belooft mooi weer te worden!

Het is al donker, wanneer ik bij de Albert Plus Backpackers aankom. Het lijkt wel een oude, vervallen boerderij. Dat is het ook bijna: alles oud, tot op de draad versleten vloerbedekking, meubilair, mijn kamer aan een lange gang een uitgeleefd hok. Maar de gastheer is een joviale, hartelijke man, begaan met zijn gasten, weet dat ze er zijn, ontbijt met ons mee. De keuken is ruim, van alle gemakken voorzien en mijn tweepersoonsbed slaapt heerlijk!