Vandaag mijn laatste (niet zo) lange rit, 176 km naar Auckland. Ik heb de tijd vanmorgen, blijf uitgebreid ontbijten en kletsen met Peter en Pam. Ik neem de toeristische route ipv de SH. Wat een prachtige landschappen weer. Het is alsof het hele scala voor mijn laatste rit nog een keer acte de présence wil geven. Ik kan het niet laten weer regelmatig te stoppen voor een foto of een filmpje. Magnifieke vergezichten, nog even een vleugje oceaan op de achtergrond. Wanneer ik Auckland binnenrijd, vergaap ik me – voorzichtig – aan de schitterende combinatie van water en land. Ook deze stad ligt verspreid over (lage) heuvels, magnifiek gezicht.

Uenuku Lodge heb ik zomaar gevonden (…), komt een beetje shabby over. De keuken is rommelig, karig uitgerust, maar de (jeugdige) gasten weer meteen vriendelijk, de kamer netjes. ’s Middags loop ik naar het centrum en volg weer de voetafdrukken van Erik en Janneke tot aan de haven, een paar keer schuilend voor een kort buitje. De hele dag is het al wisselend (zwaar) bewolkt en zonnig en staat er een stevig windje. Gesterkt door een portie sushi weet ik de lodge feilloos terug te vinden. Koken is een béétje een onderneming. De gebruikte spullen zijn weliswaar afgewassen, vinden echter in het afdruiprek hun laatste rustplaats… Maar de groentenmix met aardappelen en een stukje knorrepot smaken weer lekker.

Woensdagochtend 27 april, D-day min 1, biedt een stralend blauwe hemel. Uenuku Lodge laat ik zonder spijt achter me en rij naar de voet van Mt Eden. Even zoeken naar een gratis parkeerplek in een zijstraat van een zijstraat en om half tien sta ik op de top van deze wat groot uitgevallen molshoop. En wéér zijn ze me voor, twee bussen vol! Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht over een enorm uitgestrekt Auckland. Alleen jammer dat de randen wazig zijn in de heiige lucht.

Tegen twaalven sta ik voor de tweede keer bij Verandahs Backpackers Lodge, die mooie, grote, verbouwde villa. Ik kan er de auto kwijt en vind feilloos (…) mijn kamer en de keuken in het bijgebouw. Ik loop weer naar Auckland City Centre en kan nog net met de ferry mee naar Rangitoto, een impuls. Rangitoto is een vulkanisch eiland, 260 m hoog, 600 jaar geleden ontstaan uit de oceaan na een uitbarsting. Ook vanaf deze ‘top’ weer schitterende uitzichten. Ik hou het verder snel (sic) voor gezien en neem de eerste ferry terug. Ik heb nu ruim de tijd om alsnog Harbour Bridge over te steken naar het moderne, mondaine Wynyard Crossing, waar de (dreigende) regen mij gisteren parten speelde. Rustig aan weer Queen St door, een paar souvenirs op de kop tikken en mijn allerlaatste cent besteden aan een allerlaatste portie sushi. Een vermeende kortere weg levert mij nog een stevige wandeling op. In de keuken herhaal ik het kunstje van gisteren en eergisteren en … Toch weer lekker. Straks thuis graag friet met mosselen. Vanavond vast de grote reistas ingepakt, morgen rustig uitdeinen …

Donderdag, 28 april, D-day

Niet verkeerd begrijpen, vertrekken uit NZ voelt écht niet als een verlossing!! De vriendelijkheid van de mensen alom, de steeds prachtige landschappen, zo ontzettend veel mooie dingen, je kan niet níét van dit land houden.

Ik heb lekker (en lang voor mijn doen) geslapen, zal het vele lopen gisteren ook wel debet aan geweest zijn. De lucht is grijzig, NZ vindt het niet leuk dat ik wegga… Voor het ontbijt heb ik vanmorgen alle tijd. Ik zit te schrijven in de lounge, het is kwart over elf. Er ontbijten nog steeds mensen in de ruime keuken hiernaast van deze prachtige lodge. Grappig te zien dat de restjes die ik in de ‘Free box’ had achtergelaten, nu al verdwenen zijn. Ik zag al iemand pannenkoeken bakken, de muesli zat al in de doos van een groot gezelschap Fransen, nog een keer van mijn thee zetten lukt ook al niet meer. Maar hé, ik heb nog een zakje oploskoffie uit Te Anau! Ondertussen kan de telefoon weer opladen. Erik en Janneke kan ik met geen mogelijkheid bereiken, ten leste maar een sms’je gestuurd.

12.15 uur, net uitgebreid met Erik en Janneke gebabbeld! Ze hebben het nog steeds helemaal naar hun zin met mekaar en hun reis. Via email zijn ze het beste te bereiken. Ik neem weer alle tijd voor mezelf, met schrijven, lezen, een boterham met koffie (van mijn eigen restje geleend uit de box van anderen…) Zodra ook de tablet is opgeladen, ga ik nog even lopen en dan naar het vliegveld, de auto inleveren…

‘Even’ Ponsonby Rd een stuk op en neer lopen, gewoon aangenaam verrassend! Een levendige straat, winkeltjes, barretjes, boetiekjes, eettentjes, een bloemenzaak, restaurants, mensen zitten genoeglijk en ontspannen binnen en buiten te eten. Leuke afsluiting van een paar dagen Auckland, van een dag zonder plannen.

Het vliegveld en de inleverbalie van Europcar kan ik (weer) dank zij Tomtom en levensgrote borden probleemloos vinden, gewoon de sleutel inleveren. De groene lijn brengt me naar de vertrekhal, over twee uur kan ik inchecken. Ik heb (eindelijk) toegegeven en de korte broek verruild voor de lange… Tijd genoeg om weer een stukje aan mijn reisverslag toe te voegen.

De terugreis verliep prima. ‘Vliegen’ blijkt een fluitje van een cent, zelfs op het immense Dubai. Gewoon kijken, de lijntjes en borden volgen, de klok in de gaten houden. Na 28 uur onderweg zijn, gaan op Schiphol de deuren en de armen open. Van de ene warmte over in de andere…

En de finish? Heb ik die nu bereikt? Fysiek wel, over een paar dagen de draad weer oppakken in en om huis, de groententuin, het sporten. Mentaal? Nieuw-Zeeland zal heel lang in mij voortleven, de gezelligheid met Erik en Janneke, zoveel vriendelijke mensen, mooie dingen, ervaringen, ontmoetingen die soms te vluchtig waren.

Bedankt dat jullie de moeite namen mijn verhaaltjes te lezen, foto’s te bekijken, te reageren. Ook dát hoort bij de mooie herinneringen.